یه شعر قدیمی :
برق چشمان سیاهت زده آتش به وجودم
به فلک میرود از آتش سودای تو دودم
با وجود غم تو فارغم از شادی دوران
وز شراب لب تو بی خبر از بود و نبودم
ز چه وقف غم عشقت نکنم هستی خود را
چون بود از کنف عشق همه تارم و پودم
شرم بادم اگر از جور و جفای تو بنالم
محفل عشق تو را خاموش و سوزنده چو عودم
همه جا یاد تو هستم من و بی یاد تو هیچم
پرسم از تو همه گه وز تو بود گفت و شنودم
تو شدی نوگل خندان دل غمزده من
من چو بلبل چه غزلها که برای تو سرودم
چه داستان غریبی است داستان زندگی دستی که داس برداشت حالا همان دست است که داره گندم می کاره..
قشنگ بود